Wraz z rozwojem Zakopanego, przekształcającego się z małej wioski w modny kurort, coraz bardziej pilna stawała się sprawa budowy wodociągów i kanalizacji. Już w 1895 r., zajmowano się tym problemem, ale spory pomiędzy Zwierzchnością Gminy i Stacji Klimatycznej opóźniały rozpoczęcie inwestycji.
Do jej przyspieszenia przyczynił się w znacznym stopniu hr. Władysław Zamoyski, właściciel dóbr zakopiańskich i jeden z najwybitniejszych Polaków przełomu XIX i XX w. Wybudował on bowiem, jeszcze przed 1904 r., na własnym gruncie w Kuźnicach, ujęcie źródła, które miało zaopatrywać w wodę nie tylko budynki położone na obszarze dworskim, ale także Zakopane.
Przy ujęciu źródła Kuźnickiego skorzystano z tej okoliczności, że woda wydostawała się ze szczelin dolomitu, będącego w tem miejscu podstawą góry. Po oczyszczeniu zwietrzałych części skały i wysadzeniu kamienia, znaleziono, że woda wydostaje się głównie w dwóch miejscach ze skały; miejsca te zostały przykryte i połączone galeryą. Ściana galeryi od strony dopływu wody została wybudowana na pewnej od dna wysokości z kamienia na sucho (bez zaprawy) z pozostawieniem otworów, przez które woda ze skały dostaje się do galeryi. Nad galeryą ustawiono budkę, przez którą można dostać się do wnętrza; z boku galeryi przeciwnego dopływu wody, ustawiono studzienkę, w której znajduje się zasuwa 100 mm średnicy, odprowadzająca wodę do sieci, przelew i zasuwa spustowa…”