W 1922 r. Juliusz Zborowski wysunął propozycję stworzenia w Zakopanem ośrodka sportowego, jako atrakcji przyciągającej turystów – szczegółowe plany opracował Karol Stryjeński. W 1923 r., z inicjatywy Stryjeńskiego założono Towarzystwo «Park Sportowy», którego prezesem został ks. Humpola. Jak donosił „Głos Zakopiański” [R. 1: 1923, nr 14 z 15 XI]:
„Park Sportowy” ma zamiar wytężyć całą swoją ener- gię w tym kierunku, ażeby odskocznia była gotowa na sezon zimowy tegoroczny, co nie jest wykluczonym ze względu na obiecaną pomoc władz wojskowych, które bardzo życzliwie i chętnie poprzeć chcą wszelkie prace, mające na celu rozwój sportu w Polsce, potrzebnego nie tylko szerokim kołom sportowców, ale również prawdziwie wyszkoleniu armii. [s. 1]
W zakończeniu artykułu czytamy:
Obowiązkiem naszym jest wyrazić szczere uznanie hr. Zamoyskiemu, który potrzebny odskoczni teren zgodził się zaofiarować na warunkach 50-letniej dzier- żawy, wykazując tym zrozumienie doniosłości tej im- prezy dla sportu narciarskiego w Polsce, a dla rozwoju Zakopanego w szczególności. Podziękowanie należy się również drowi Wilczyńskiemu za trudy i życzliwe poparcie w zabiegach około osiągnięcia rzeczonego porozumienia.
Plany skoczni sporządził bezinteresownie szwedzki inż. Sellstroem, a architekturę zaprojektował Karol Stryjeński. Budowę ukończono rok później niż planowano, w 1925 r. Pierwsze skoki odbyły się 22 marca – Stanisław Gąsienica Sieczka jednakże osiągnął wówczas 36 m. Odległość ta nie spełniła oczekiwań ani inwestorów, ani zawodników, ani kibiców. Jeszcze w tym samym roku dokonano niezbędnych przeróbek i w dniach 16–17 stycznia 1926 r. odbyły się tu III Zawody o Mistrzostwo Zakopanego. Ponownie najdłuższy skok oddał Stanisław Gąsienica Sieczka, jednakże jedynie 34,5 m. Po niemal natychmiastowej przebudowie progu, 24 stycznia, podczas kolejnych zawodów, osiągnięto kilka skoków powyżej 45 m, a także jeden 49,5 m, ale z upadkiem. Jednak kolejne zawody, które odbyły się w dniach 27–28 marca nie potwierdziły tych wyników. Najdłuższy skok 36 m osiągnął Henryk Mückenbrunn.
W 1928 r. skocznia została gruntownie przebudowana w związku z organizacją w Zakopanem Narciarskich Mistrzostw Świata FIS. Zmieniono profil, próg, rozbieg oraz zeskok. Wybudowano też trybuny oraz wieżę sędziowską. Zawody odbyły się w dniach 5–10 lutego 1929 r. Pierwsze skoki, do biegu złożonego, odbyły się 9 lutego. W złych warunkach i ze skróconego rozbiegu Sigmunt Ruud uzyskał 57 i 55 m. Dzień później, 10 lutego, rozegrano Wielki Konkurs Skoków, także ze skróconego rozbiegu, choć w dobrych warunkach. Ponownie wygrał Sigmunt Ruud, który i tym razem osiągnął 57 i 55 m. Poza konkursem, z pełnego rozbiegu, Norweg osiągnął 71,5 m, ale z upadkiem. Historyczną pierwszą bezpośrednią transmisję z zawodów sportowych przeprowadziło Polskie Radio.
Kolejna modernizacja miała miejsce w 1938 r., także w związku z ponowną organizacją w Zakopanem Narciarskich Mistrzostw świata FIS. Dostosowano wówczas profil skoczni do przepisów międzynarodowej Federacji Narciarskiej, odarniowano rozbieg i zeskok. Skocznię ujęto w ramy stadionu narciarskiego posiadającego: dwa domki mieszczące loże reprezentacyjne, trybuny główne na 3000 miejsc siedzących, dwadzieścia cztery trybuny boczne po obu stronach zeskoku na ok. 800 miejsc siedzących oraz wały mieszczące trybuny dla stojących. Ponadto zbudowano wieżę sędziowską o kilku kondygnacjach (wys. 17 m); po drugiej stronie zeskoku zbudowano niższą wieżę – sygnalizacyjną, zaopatrzoną w urządzenia, podające w czasie skoku numer zawodnika i wynik; na rozbiegu wybudowano domek-schron dla zawodników.
Na stadionie i wieży sygnałowej wykonano też akustycznie izolowane budki dla radiooperatorów i instalację megafonową. Modernizację skoczni i budowę stadionu oraz obiektów architektonicznych wykonano wg proj. inż. inż. T. Plate i Wiktora Ostrowskiego. Autorem drewnianej architektury był Stefan Meyer, zakopiański architekt, autor m.in. kolonii wypoczynkowej na Groniku (1935–1938). Podobnie jak wille na Groniku, loże reprezentowały styl zakopiański drugi, z silnymi akcentami architektury dekoracyjnej (art déco).
Na potrzeby mistrzostw zbudowano też nową skocznię, dzisiejszą „Małą”, zarówno do celów treningowych, jak również do rozegrania dwuboju. Skocznia ta zlokalizowana została w miejscu dawnych kamieniołomów pod Capkami, na terenie ofiarowanym przez Fundację „Zakłady Kórnickie”. Mistrzostwa odbyły się 11–19 lutego 1939 r. Skoki na dużej skoczni rozegrano w niedzielę 19 lutego. Tryumfował wówczas skoczek niemiecki, Josef Bradl, a Stanisław Marusarz był piąty.
Ponowna gruntowna przebudowa skoczni miała miejsce w 1961 r., przed mistrzostwami FIS. Według projektu Stanisława Karpiela i Bronisława Stefanika wybudowano – w miejsce starych, drewnianych – nowe trybuny – stalowe i ziemne, wieżę sędziowską oraz budynek obsługi technicznej i prasowej, a według projektu Jacka Nowakowskiego wyciąg krzesełkowy dla zawodników. Wykonano wówczas także zespół skoczni treningowych – „Średnią Krokiew” oraz „Maleńką” a także późniejsze skocznie treningowe oraz stadiony sportowe. Mistrzostwa Świata FIS odbyły się na przełomie lutego i marca 1962 r. Na „Wielkiej Krokwi” tryumfował Niemiec Helmut Recknagel, a Tadeusz Łaciak zdobył srebrny medal.
Na kolejną przebudowę – tym razem progu – skocznia czekała osiem lat. Dokonano jej w 1970 r. Znacznie większa modernizacja skoczni miała miejsce w 2000 r. Dzięki niej skocznia otrzymała ponownie licencję międzynarodowych władz sportowych. Po przebudowie uzyskała ona następujące parametry techniczne: długość rozbiegu – 91 m; wysokość progu – 3 m; średnia prędkość na progu – 92 km/h; kąt nachylenia progu – 10,5º; kąt nachylenia zeskoku – 35º; punkt K – 120 m; punkt sędziowski – 134 m; widownia mieszcząca do 40 tysięcy kibiców. W latach 2000–2001 wybudowano też nowoczesną wieżę sędziowską wg projektu Stanisława Karpiela i zespołu.
Na skoczni odbywały się skoki w ramach Uniwersjady w 2001 r. Z końcem 2002 r. wykonano oświetlenie obiektu, umożliwiające rozgrywanie zawodów w godzinach wieczornych. 18 stycznia 2003 r. odbył się na Wielkiej Krokwi – w ramach Pucharu Świata – pierwszy konkurs skoków przy sztucznym oświetleniu. Podczas zawodów, Sven Hannavald skoczył 140 m ustanawiając tym samym rekord skoczni, lepszy o 4 m od poprzedniego, należącego do Adama Małysza. W 2005 r. skocznię pokryto igielitem i od tego czasu można skakać na niej także w lecie. W latach 2010–2011 wybudowano nowoczesne trybuny i pawilon wg projektu Stanisława Karpiela z zespołem.