Zespół klasztorno-pustelniczy męskiego zakonu albertynów (Zgromadzenia Braci Albertynów III Zakonu Regularnego św. Franciszka z Asyżu) położony jest w Dolinie Bystrej w Tatrach Polskich na tzw. Śpiącej Górce, na zalesionym grzbiecie Szerokiego Kalackiego. Prowadzi do niego droga dojazdowa zaczynająca się tuż przy klasztorze Albertynek na Kalatówkach. Klasztor ze wszystkich stron otoczony jest lasem.
Obiekt został wybudowany w 1902 r. pod kierownictwem brata Alberta, czyli Adama Chmielowskiego, byłego artysty malarza. Teren pod budowę obiektu, podobnie jak pod klasztor Albertynek, ofiarował Władysław hr. Zamoyski. W latach późniejszych klasztor był wielokrotnie rozbudowywany pod kierownictwem brata Leona, brata Anioła i brata Bonawentury. W 1926 r. wybudowano kaplicę pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy. 17 września 1977 r. w wyniku pożaru klasztor i kaplica całkowicie spłonęły. W 1984 r. ukończono budowę nowego klasztoru wg projektu zakopiańskich architektów Danuty Kopkowicz i Zbigniewa Śliwińskiego.
Klasztor jest pustelnią albertynów. W ciszy i odosobnieniu modląc się, kontemplują i odpoczywają tutaj bracia pracujący w schroniskach dla bezdomnych. Oprócz tego od 2004 r. w klasztorze odbywa się również dwuletni nowicjat kandydatów przygotowujących się do złożenia ślubów zakonnych.
